PAskong GEisha:(

Christmas is considered as the merriest time of the year. Fact!

Kelangan talaga magsaya since its the time of the year na naging tao si papa jesus para ma-save ang sansinupol sa kasalanan! At hanggang ngayun dama pa rin natin ang power ni papa jesus every birthday nya! Isipin ‘yno na lang, imbis na tayo magbigay sa kanya ng gift, ’sya pa ang nagbigay sa atin! Di lang tayo mga pinoy binigyan nya pati na rin ang buong mundo! hmmmmmm Gets nyo na ba? If not, heto ang trivia na nakuha ko sa taxi driver na sinakyan ko minsan. Ang sabi ‘nya, makokontrol daw ng power ni jesus ang buong mundo dahil lahat tayo pag december nakakatanggap ng maraming bunos at thirteen month pay! Ang saya-saya diba? Well, somehow may point ’sya pero di ko pa rin makonek kung saan dun ang power ni jesus gayung end naman talaga ng fiscal year yung december. Alangan naman ang thirteen month ay ibibigay between months eh di na yun thirteen month di ba?

When i was young, natatandaan ko lagi ang handa namin pang noche buena. Di mawawala ang pansit, spaghetti, fruits, bread na may spread at higit sa lahat tinolang manok at ibang pinoy food. Di rin mawawala ang inumin. Punch lang ay solve na sa ‘min. I must admit christmas had never been too memorable for me. Marahil because i dont have gifts to expect from my ninangs and ninongs. Simula pagkabata ko hanggang sa ngayung naging taxpayer na ako, hindi ko na experience na binigyan nila ako ng gift. Hindi ko alam kung saan na ang mga putang ina! That made me vain during christmas. Kung dati jealous ako sa mga sis kong maraming gifts from their ninangs/ninongs, later on i realized, gifts are not the threshold for happiness during this season. Mababaw lang kasi ang kaligayahan ko. Makakain lang ako ng favorite kong spaghetti at tumingala sa langit searching for fireworks eh ok na ‘ko pwede na akong matulog.

Later on, naging palalim ng palalim ang pang-unawa ko sa pasko. Kung dati ay sinasarhan ko ng pinto ang mga namamaskong katutubo, ngayun ako na mismo ang nagpapapasok sa kanila. Naalala ko pa dati kung pano ko binugaw ang aso namin para habulin ang mga gusgusing batang namamasko ‘nun. Pati mga natives from the mountainous areas ay deadma sa ‘kin.

Subalit unti-unti ko na ring na overcome ang outlook na yun. Si mama kasi maraming studyanteng katutubo kaya nasanay na akong nandun sila sa pasko pag may okasyon. kahit nga libing nung sis ko eh andun ang mga pungal!haaayyyyyyy….

Pero naisip ko excess luggage ko lang mga bad habits na yun twing christmas. There comes a time na wala ako sa bahay during usual dinner during christmas eve. Naghahanap ako ng hombre pang “notche” buena!hehehhe PEro charge to experience na ang lahat. Pag bumabalik sa aking alaala mga yun, nilalagyan ko na lang ng Mighty Bond aking mata para di na ako magigising sa hiya!

Naging positive man ang tingin ko sa pasko kinalaunan, di pa rin maiiwasang bumalik ang mga hates ko sa mga taong nag-te-take advantage nito. Tulad nung mamang ang laki ng katawan ay umaakyat sa mga bus para manghingi ng pamasko. Yung mga kapatid nating Aeta na na-e-exploite buhay ng mga inakay nila para lang maka hingi ng barya sa daan at kumusta naman yung kantahan ka nga “come holy spirit” while walking. Akala ko na sight nya ang haba ng sungay ko kaya free over effect ang gaga yun pala di lang palad ang nakabukaka, basket talaga! My bad! kivsss!

Last year, tandang-tanda ko pa ang kasiyahan namin ng friend kong si Gracia nung pasko at new year. Naubos namin dalawang bote ng tequila at beer. Ang saya!

PEro ngayun, lalo tuloy akong naging aloof sa pasko. Wala na ang mga friend ko sa tabi ko. malamig pa ang pasko ko. Malayo pa ang family ko.  May pasok pa ako! BAd trip talaga!

PEro since mabait pa rin akong tao, i am looking things on a different perspective. God knows pumasok ako nung pasko, on the very eve of his birth. On my way to Ayala, i still saw people na naglalakad sa kalye, some are waiting for some rides at EDSA, others are chasing cars on the premier ayala avenue to catch some dimes for the noche buena, and how much more the rest who are unseen dahil hindi makalabas ng bahay. Walang pamasahe, walang makain, walang pamasko, walang bahay, walang mukha (meron ba nun?), walang pamilya at higit sa lahat walang buhay. (hihi)

Inisip ko na lang maswerte pa rin ako kahit papano. Wala akong partner but i have friends. Wala ang family ko sa tabi ko but i have the neighborhood and officemates to celebrate christmas with. Wala akong mga ninang at ninong pero may gift pa rin ako galing kay Roel na reyna ng ganda at karera (peace.. cliogoddess wag ka maingay sa reyna ha). Wala man akong lavish handaan pero may free food naman ang punyetang company namin. Wala man akong makausap nung pasko pero marami naman akong pera!hihi

Kaya maswerte pa rin ako…

Sana man lang sa bagong taon mababawi ko ang kasiyahang di ko na experience nung christmas eve at sana tuloy tuloy na yun for the whole year round!

Sa aking mga kaibigan, officemates, kapitbahay, ka SEB (simba eyeball! kaw ha!), ka EB, ka isang gabing tayuan, sa mga ka blog ko at mambabasa, sa mga feeling close kong nakilala at sa mga feeling maganda:

LETS CHEERS FOR YEAR 2008!

PAgpatuloy nyo ang maganda ‘nyong ugali!